Odcinek 2
Ranek nie przedstawiał się zbyt zachęcająco.
Wiszące nisko chmury zapowiadały deszcz, jednakoż zrywający się momentami wiatr nie pozwalał, by zbiły się w grubą szarą oponę…
Poirot siedział na tarasie pensjonatu chłonąc barwy, dźwięki i… zapachy!
Wczoraj położył się wcześnie – zmęczenie i irytacja podróżą dały o sobie znać.
Ale to nie zmęczenie było głównym powodem irytacji, a wstrząs, jakiego doznał na widok swojej kolacji. Cały talerz zieleniny - jak dla jakiegoś królika!
Położył się z pustym brzuchem, wielce rozdrażniony, i długo przewracał się w świeżutkiej, pachnącej pościeli.
Chyba zapach lawendy ukoił wreszcie jego zszargane nerwy, i w końcu zasnął, ale ranek obudził go dźwiękami i zapachami, do których nie przywykł, mieszkając od lat w swoim zacisznym londyńskim apartamencie w Whitehaven.
Nie były to niemiłe zapachy, a wręcz przeciwnie!
Woń smażonego bekonu wwiercała się w jego nozdrza jak La Grande Taupe w Paryżu!(wielki kret – maszyna drążąca tunele paryskiego metro)
Poczuł jak bardzo jest głodny, i to go jeszcze bardziej zirytowało! -Pewnie znów dostanę jakieś paskudztwo! Panna Lemon na pewno jest w zmowie z kucharzem i kelnerem, bo ona i Hastings dostali rybę i frytki! Zdrajcy!
Do śniadania było jeszcze sporo czasu, a do łóżka nie było po co wracać, skoro już się obudził. Ubrał się więc stosownie do pogody i okoliczności, i wyszedł na taras, oddając się kontemplacji otoczenia.
Pensjonat był nowoczesnym budynkiem, odbiegającym bardzo daleko od przytłaczających, ciemnych, wiktoriańskich wnętrz.
Tu przeważała biel, beż i błękit, doskonale koresponując z barwami otoczenia – błękitem morza, bielą skał i skałek i złocistą barwą piasku na plaży.
Z tarasu rozciągał się imponujący widok na zatokę, o tej porze cichą jeszcze.
Wzdłuż mariny chwiały się na wodzie jak uśpione łabędzie - białe kadłuby jachtów.
Pozwijane na rejach żagle były jednocześnie sypialnią i poczekalnią dla całej rzeszy mew i rybitw.
Mewy drobiły maleńkimi kroczkami wzdłuż uśpionych grotów i fokmasztów, śmiesznie balansując przy silniejszych porywach wiatru.. Zrywały się całymi stadami i opadały na fale jak tumany śniegu!
Nie lubił tych wrzaskliwych stworzeń, więc skierował wzrok na plażę.
Wydawało się, że o tej porze nie będzie tu żywego ducha, ale nie – ktoś szedł energicznym krokiem w kierunku brzegu.
Poznał tę kobietę z daleka, bo trudno było nie rozpoznać zgrabnej, wysportowanej sylwetki Arleny Stuart-Marshall.
Zwracała uwagę nie tylko swoją sylwetką i egzotyczną urodą – śmiała się dużo i głośno- wszędzie było słychać jej perlisty śmiech. Sprawiała a raczej chciała sprawiać wrażenie rozkapryszonej kokietki, jednak Poirot kilkakrotnie zauważył jej ostre, taksujące spojrzenie. A z jej twarzy – gdy sądziła, że nikt nie widzi – znikał wtedy uroczy, wyuczony uśmiech…
- Ta kobieta jest dobrą aktorką! Musi być świetna na scenie - rozmyślał detektyw, siedząc bez ruchu, nie chcąc być zauważonym.
Arlena – udającąc, że nie dostrzega świadków – dość ostro rozprawiała się ze swoim pasierbem, który taszczył za nią w milczeniu torbę plażową i parasol.
-Lionelu, nie wlecz tej torby po piachu! Nie sądzę, by była zbyt ciężka na twoje silne, męskie ramiona!
Miało to zabrzmieć jak komplement, ale lekka drwina w jej głosie wyraźnie temu przeczyła. Lionel rzucił macosze wściekłe spojrzenie.
-Lionelu, zapomniałam kapelusza!
-Bądź tak dobry i przynieś mi go, bo ten słony wiatr zupełnie zniszczy mi włosy! - Leży na toaletce - ten z zielonej trawy morskiej.
Najwyraźniej postanowiła podrażnić pasierba.
Lionel bez słowa zostawił torbę na piachu i zawrócił do pensjonatu.
- Gdzie postawiłeś tę torbę – wrzasnęła Arlena. - Piach jest mokry i mój kosz od Lawrence’a zupełnie przemoknie! A kosztował krocie!
- O rany, zapomniałam też kremu do opalania! - Nie zapomnij kremu! Słyszysz? Nasmarujesz mi plecy!
Lionel był na tyle blisko tarasu, że Poirot zdołał usłyszeć, że chłopak jęknął, dając upust bezsilnej złości.
– Sama sobie nasmarujesz – rzucił półgłosem. - Opalanie w deszczu! – Też coś!
-Lionelu, słyszałam! – Czy chcesz, abym poskarżyła się ojcu? Przecież wiesz, że twój ojciec…
- Tak, wiem… Mój ojciec szaleje za tobą. Nie wiem sam, dlaczego!
- Gdy będziesz starszy – zrozumiesz!
- Uduszę kiedyś tę wiedźmę – warknął do siebie Lionel, nie sądząc, że ktoś to słyszy. A usłyszały co najmniej dwie pary uszu...
Na tarasie pojawił się bowiem kolejny ranny ptaszek –również kobieta, ale tak otulona, że trudno było domyślić się w tych zwojach woalów i szyfonów kobiecych kształtów!
Była to młodziutka żona jednego z gości hotelu – Christina Redfern. Zupełne przeciwieństwo smagłej i czarnowłosej Arleny.
Blada, jasnowłosa, bezbarwna, spowita od stóp do głów w luźny strój. Stała oparta o balustradę, śledząc wzrokiem rozgrywającą się scenę.
-Trudno matkować prawie dorosłemu chłopcu – Poirot zagaił rozmowę.
Christine uśmiechnęła się blado.
- Nie wiem, nie mam dzieci. Ale mi samej trudno zapanować nawet nad kotem, nie wspominając o mężu.
To powiedziawszy wsunęła się na powrót do pokoju, z którego dobiegał gniewny, męski głos
- Christine, mówię do ciebie! - Zamknij te cholerne drzwi! Jest mi zimno!
Na tarasie pojawiła się kolejna osoba. Suchy, lekko zgarbiony, siwiejący mężczyzna, z wyrazem zmęczenia i jakiejś rezygnacji w ochach i posturze…
Wyciągnął do Poirota rękę i przedstawił się
– Stephen Laney, pastor!
- Hercules Poirot, detektyw!
-Hercules Poirot? TEN Hercules Poirot? Słynny detektyw? Największy detektyw w Królestwie!
Hercules nie krył zadowolenia. Był przyzwyczajony do okazywanej sobie atencji, a wielkość jego ego była odwrotnie proporcjonalna do postury
Si, c’est moi – vraiement!– Tak! To naprawdę ja! Nie ma dla mnie spraw niemożliwych do rozwiązania! Tu Poirot dumnie wypiął pierś.
- Szkoda, że nie było pana w moim miasteczku dwa lata temu. Zginęła młoda kobieta, a sprawcy nie odnaleziono! To była jedna z bardziej oddanych parafianek, uczciwa i prostoduszna! Została porzucona na wrzosowisku jak worek kartofli. Nikogo nie znaleziono, nikogo nie oskarżono! – pastor wybuchł nagle nieskrywanymi już emocjami. -Moja wiara w boską sprawiedliwość została poddana próbie! Ach, gdybym dostał tego, który to zrobił!
- Dlaczego sądzi pan, pastorze, że zrobił to mężczyzna?
-Ślady duszenia na szyi!
Ślady dużych, silnych dłoni – takie ślady mógł zostawić jedynie mężczyzna!
Pastor zaczął drżeć z emocji
-Tacy ludzie nie mają prawa chodzić po boskiej ziemi! Dla takich bramy niebios są na wieki zatrzaśnięte!
Rozrzucił dłonie w geście rozpaczy i coraz głośniej złorzeczył.
- Ale takiemu jak on upiekło się, i być może – krąży gdzieś tu, szukając nowej ofiary! Wyczuwam to zło, które się gdzieś czai – wykrzyknął z emfazą.
-Pastorze, zło czai się wszędzie! Jest ciągle wśród nas! – Trzeba po prostu roztropności i rozwagi, by je rozpoznać i mu nie ulec! - rzucił sentencjonalnie Poirot i usunął się na bok.
Nic bardziej nie drażniło go, niż profetyczni samozwańczy moralizatorzy. Nawet jeśli są wielebnymi!
Wiatr się wzmógł, i gwałtowny jego poryw dokonał nieoczekiwanego cudu – chmury rozpierzchły się, i nagle zatoka rozbłysła milionami iskier – lśniła i mieniła się w słońcu, które jasną kulą wytoczyło się znienacka zza parawanu chmur.
Poirot patrzył długą chwilę jak oczarowany, póki nie rozbrzmiał dźwięk gongu, oznajmiający porę śniadania.
Ciąg dalszy nastąpi dopiero po świętach.
WIęc zebrałam d..ę w kupę i oto jest ta długo wyczekiwana historyjka!
Jeśli chodzi o tytuły odcinków, to myślę, że lepiej ich nie podawać, bo raz jak piszesz: podawanie tytułu pozbawia czytelnika dreszczyku emocji i odziera historię z tajemnicy. A dwa - może kiedyś zechcesz na przykład połączyć dwa odcinki w jeden, albo dodać odcinek całkiem od siebie? Warto zostawić sobie wolną rękę w sprawie scenariusza; ewentualnie możesz nadawać kolejnym częściom opowieści własne tytuły, jeśli poczujesz taką chęć.